Για δεκαετίες ολόκληρες τα ροζέ κρασιά ήταν σταλμένα στα πιο απομακρυσμένα ξερονήσια της οινικής εξορίας. Επικίνδυνα για την οινική ασφάλεια, βλέπετε, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που οι συνθήκες στην Ελλάδα ευνοούσαν, ευνοούν και θα ευνοούν την αναρρίχησή τους στην εξουσία.
Διότι, αλήθεια, πού αλλού έχουμε εννιά μήνες καλοκαίρι και ο κόσμος απολαμβάνει το κρασί του κυρίως στο τραπέζι, στο οποίο υπάρχουν ταυτόχρονα πιάτα με τελείως διαφορετικές απαιτήσεις από τα κρασιά που τα συνοδεύουν; Με λίγα λόγια, πού αλλού ένα ροζέ κρασί είναι τόσο –μα τόσο– ταιριαστό; Στη Νότια Γαλλία θα απαντήσετε. μα ακριβώς εκεί είναι που τα ροζέ κρασιά –τα καλύτερα του πλανήτη μάλιστα– βρίσκονται εδώ και καιρό στην εξουσία. Γιατί, λοιπόν, στην Ελλάδα τα ροζέ κρασιά βρίσκονταν μέχρι προσφάτως σε τέτοια ανυποληψία;
Οι λόγοι πρέπει να αναζητηθούν σε όλους τους κρίκους της αλυσίδας του κρασιού, με πρώτους και καλύτερους τους τελικούς καταναλωτές οι οποίοι απαξίωναν τα ροζέ κρασιά.
Μέχρις ενός σημείου όχι άδικα, αφού η ποιότητά τους δεν άντεχε σε κριτική. Συνήθως προϊόντα ανάμειξης λευκών κι ερυθρών κρασιών αποτελούσαν τον Καιάδα στον οποίο κατέληγαν όλα τα προβληματικά σταφύλια που δεν μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους στις «καλές» λευκές ή ερυθρές ετικέτες. Άλλες φορές, πάλι, αποτελούσαν αναγκαίες προσθήκες στην γκάμα των παραγωγών της εποχής, μια γκάμα που έπρεπε να καλύπτει όλα τα είδη και γούστα.
Να όμως που η άνοδος του επιπέδου των οινόφιλων και των παραγωγών φέρνει τα «αγανακτισμένα» ροζέ στο προσκήνιο, αφού και οι πρώτοι είναι διατεθειμένοι να τα βάλουν στο τραπέζι τους, και οι δεύτεροι έχουν αναβαθμίσει θεαματικά την ποιότητά τους. Ιδιαίτερα στο τελευταίο κομμάτι οι αλλαγές που έχουν λάβει χώρα είναι σημαντικές, τόσο στο επίπεδο της πρώτης ύλης όσο και της οινοποίησης αλλά και της γενικότερης φιλοσοφίας γύρω από αυτά.
Καταρχάς όλα τα καλά ροζέ παράγονται μόνο από ερυθρές ποικιλίες, οι φλούδες των οποίων παραμένουν μερικές ώρες μαζί με το μούστο μέχρι να λάβει και το επιθυμητό χρώμα αλλά και τα αρώματα. Μάλιστα, οι σύγχρονες τεχνικές που εφαρμόζονται κι εδώ κατά την οινοποίηση –όπως για παράδειγμα η εφαρμογή κρυοεκχύλισης των σταφυλιών πριν από τη ζύμωση– ενισχύουν αμφότερα τα ανωτέρω ζητούμενα, ενώ η χρήση ποικιλιών κατάλληλων για ροζέ κρασιά τους δίνει επιπλέον ποιοτικούς πόντους.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η ολοένα και συχνότερη παρουσία του ερυθρού Grenache, που με τις φτωχές χρωστικές και τις ελάχιστες τανίνες του κρίνεται ιδανικό για την παρασκευή ροζέ υψηλής ποιότητας. Από την άλλη, βέβαια, η ύπαρξη πολλών κι εξειδικευμένων σε συγκεκριμένα οινικά στιλ παραγωγών φέρνει τα ροζέ κρασιά κοντά σε αυτούς που πραγματικά τα πιστεύουν, με αποτέλεσμα η προσοχή που δίνεται στην παραγωγή τους αλλά και η ποιότητα της πρώτης ύλης να είναι ίδιες με αυτές των λευκών και κόκκινων –πιο «καταξιωμένων»– κρασιών.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώθηκαν περίτρανα στη γευσιγνωσία, η οποία έφερε την κορυφαία δεκάδα σε βαθμολογίες άνω του 83,5/100 και ακόμη αρκετά κρασιά σε ελάχιστα χαμηλότερες. Έτσι, τα ποτήρια μας γέμισαν με απολαυστικά, δροσερά ροζέ στα οποία πρωταγωνίστησαν οι ποικιλίες Ξινόμαυρο, Αγιωργίτικο, Grenache και Syrah. Φυσικά, το χρώμα, τα αρώματα και το στιλ διέφεραν πολύ μεταξύ τους, γεγονός που επιτρέπει την επιλογή ενός ροζέ σχεδόν σε κάθε περίσταση.
Έτσι, τα πιο απαλά και τριανταφυλλένια μπορεί να αποτελέσουν ιδανικό απεριτίφ, τα πιο δροσερά και νευρικά ιδανικό πασπαρτού για ένα τραπέζι στο οποίο συνυπάρχουν ψαρικά και κρέατα, ενώ τα πιο γεροδεμένα το τέλειο αντίδοτο στις υψηλές θερμοκρασίες γύρω από ένα BBQ.
Επόμενο βήμα στη «ροζ» επανάσταση είναι η απεμπλοκή από τα έντονα αρώματα και την πληθωρικότητα και η στροφή προς έναν πιο «λευκό» και διακριτικό χαρακτήρα, κατά τα πρότυπα της Προβηγκίας, στοιχείο που θα κάμψει και τα τελευταία οχυρά αντίστασης, καθιστώντας έτσι τα ροζέ κρασιά πρωταγωνιστές στο ελληνικό τραπέζι.
ΠΗΓΗ:www.athinorama.gr
